وقتی امور فرهنگی به دست نااهلان می افتد

یکی از علل عدم تاثیرگذاری اکثر نسخه های فرهنگی در شهر بهارستان بی اعتمادی مردم به خرده مسئولان بی فرهنگی است که مدعی امور فرهنگی هستند.
حرف ها بی اثر است وقتی خود عامل به آن نیستیم. از همین رو مولا علی علیه السلام می فرمایند: الدَّاعِي بِلَا عَمَلٍ، كَالرَّامِي بِلَا وَتَرٍ. یعنی آنكس كه مردم را (به نيكى ها) فرا مى خواند؛ ولى خود به آن عمل نمى كند مانند كماندارى است كه با كمان بدون زه مى خواهد تيراندازى كند.
نمی توان از مردم خواست مراقب اموال عمومی باشند، درست زمانی که خود در برابر چپاول و حیف و میل صد ها میلیون تومان از پول مالیات مردم در طرح هایی از قبیل باغ بانوان سکوت کرده ایم.
بی شک طرح های قرآنی ما با شکست مواجه خواهد شد وقتی جوانان ما استفاده ابزاری برخی مسئولین از قرآن را دیده باشند.
چگونه باید به فکر تسهیل امر ازدواج جوانان باشیم وقتی مثلا خرده مسئول مربوطه، خود به ازدواج تن نداده است.
باید فاتحه فرهنگ آن شهر را خواند وقتی متصدی فرهنگش منتقدین خود را احمق؛ خوک صفت؛ لجن پراکن؛ تخریبگر، {در کمال وقاحت} قاتل و … می خواند.
وقتی دزدی از بیت المال خود اخلال در اقتصاد کشور است و دلیل بدبینی مردم به نظام و اسلام، مضحک است به بهانه کوبیدن منتقدان، آن ها را اخلال گران فرهنگی خواند و در کمال تعجب با بی تفاوتی از کنار معتاد ها، ساقی ها، بهائی ها، صوفی ها، فرقه شیرازی ها و هزار تهدید کننده فرهنگی دیگر بخاطر چشم امید داشتن به رای آنها در انتخابات گذشت.
نمی توان دهان منتقدان را به بهانه دوستی و محبت و کنار گذاشتن کدورت ها بست و مطالبه گری ایشان را تسویه حساب شخصی خواند و از رسانه ها خواست گذشته را فراموش کرده و یادشان برود رستوران ها و نهارهای روز ۲۹ اردیبهشت ماه را.
آخر این که ساده انگاریم اگر می اندیشیم می توان بیانات مقام معظم رهبری را غرغره کنیم ولی بر خلاف رهنمودهای ایشان عمل نماییم، به ایشان دروغ ببندیم و از مخاطبینمان توقع داشته باشیم که چشم بر تزویرمان ببندند.
من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش می‌کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. امام خمینی (ره)